ต่อมาได้มีผู้ละเมิดไปวิวาทรังแกคนจีนในเมืองนั้น ต้องถูกลงพระราชอาญาถึงประหารชีวิต จดหมายรายวันทัพจดไว้ ดังนี้ “ อนึ่งทนายเลือก 2 คนเสพสุราแล้วไปวิวาทกับจีน เอาดาบฟันเอาจีนเจ็บป่วย จึงถามได้เนื้อความถ่องแท้แล้ว ให้ลงพระราชอาญาเฆี่ยน 2 หวายแล้วให้ตัดศีรษะเสีย ”

พระราชอุปนิสัยของสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีหรือสมเด็จพระเจ้าตากสินมหาราช อีกประการหนึ่งที่ปรากฏอยู่เสมอก็คือ ความเอื้ออาทรต่อญาติมิตร ตลอดจนทหารและข้าราชการโดยทั่วๆ ไป แม้จนกระทั่ง ต่ออาณาประชาราษฎร์ สำหรับญาติมิตรตลอดจนนายทหารและข้าราชการที่ใกล้ชิดเมื่อได้ประกอบความดีความชอบ พระองค์ก็ทรงแต่งตั้งยศถาบรรดาศักดิ์เป็นที่เชิดหน้าชูตา ได้พระราชทานบำเหน็จรางวัลอย่างไม่เสียดาย แม้จนกระทั่งทรงยกเจ้าจอมอย่างน้อยก็ 2 คน พระราชทานแด่เจ้าพระยานครศรีธรรมราชและเจ้าพระยานครราชสีมา

ในพงศาวดารมอญเรื่องราชาธิราช ตอนหนึ่งกล่าวว่าครั้งหนึ่งพระเจ้าราชาธิราชได้พระราชทานนางอุตะละ พระสนมคนโปรดให้แก่สมิงนครอินทร์ทหารเอก ตามที่เจ้าตัวแสดงความปรารถนา แต่แล้วสมิงนครอินทร์ก็ได้ถวายกลับคืนไป ด้วยเป็นการลองพระทัยมากกว่า จึงนับว่ามิได้พระราชทานจริง แต่สำหรับเรื่องราวในพงศาวดารไทยสมัยกรุงธนบุรีแล้ว ปรากฏว่าสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีได้พระราชทานพระสนม แก่นายทหารคนสำคัญไปถึง 2 คน โดยที่มิได้มีการถวายกลับคืนมาเหมือนดังปรากฏอยู่ในพงศาวดารมอญเรื่องราชาธิราชเลย

รายที่ 1 พระราชทาน เจ้าหญิงปราง (หนูเล็ก) ให้แก่เจ้าพัฒน์ ซึ่งขณะนั้นดำรงตำแหน่งเป็นพระมหาอุปราชเมืองนครศรีธรรมราช (เมืองนครศรีธรรมราชในสมัยกรุงธนบุรีตอนนั้น มีกษัตริย์ปกครองทรงพระนามว่า “ พระเจ้าขัตติยราชนิคม ” หรือที่เรียกกันง่ายๆ ว่า “ พระเจ้านครศรีธรรมราช ” หรือที่รู้จักกันดีในนามว่า “เจ้านคร” ผู้ตั้งตัวขึ้นเป็นเจ้า ภายหลังกรุงแตกในปี 2310 นั่นเอง)

เรื่องมีอยู่ว่า ครั้งนั้น (ปีพ.ศ.2317) เจ้าพัฒน์ไปราชการที่สงครามแล้ว เจ้าหญิงนวล ชายา ซึ่งเป็นธิดาของพระเจ้านครศรีธรรมราช ซึ่งอยู่ข้างหลังได้สิ้นชีวิตลง เจ้าพัฒน์มีความเศร้าโศกมาก ครั้นเสร็จราชการสงคราม เจ้าพัฒน์ผู้มีความชอบก็ได้มาเข้าเฝ้า

สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีได้ทรงมีพระราชดำรัสปลอบว่า “ อย่าเสียใจเลย จะให้น้องสาวไปแทนตัวจะได้เลี้ยงลูก ” (การที่มีรับสั่งว่า “ จะให้น้องสาวไปแทนตัว จะได้เลี้ยงลูก ” นั้น ก็เนื่องด้วยเจ้าจอมปรางมิใช่ใครอื่น เป็นธิดาของพระเจ้านครศรีธรรมราชเช่นกัน และเป็นน้องสาวแท้ๆ ของเจ้าหญิงนวล ชายาของเจ้าพัฒน์ที่วายชนม์ไปแล้วนั่นเอง) ตรัสเสร็จก็เสด็จขึ้น แล้วก็มีพระราชดำรัสให้ท้าวนางส่งตัวเจ้าจอมปราง (หรือ “ หนูเล็ก ” ) ไปพระราชทานแก่เจ้าพัฒน์ แต่ท้าวนางได้กราบทูลกระซิบให้ทรงทราบความสำคัญว่า ขณะนั้นเจ้าจอมปรางขาดระดูมา 2 เดือนแล้ว แปลว่าเจ้าจอมปรางค์กำลังตั้งครรภ์ แต่ได้มีพระราชดำรัสตอบไปว่า “ ได้ลั่นวาจาเสียแล้ว ให้ให้ไปเถิด ”

ดังนั้น ท้าวนางจึงได้ส่งเจ้าจอมปรางพระราชทานให้ไปเป็นชายาแก่เจ้าพัฒน์ ตามพระบรมราชโองการ แต่เจ้าพัฒน์ในครั้งนั้น เมื่อรับตัวเจ้าจอมปรางไปแล้ว ก็มิได้ถือเอาเป็นชายา ด้วยเหตุผลที่เคารพ ในองค์สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีเป็นอย่างมาก จึงได้ตั้งไว้ในฐานะเป็น “ แม่วัง ” ส่วนครรภ์ที่ติดเจ้าจอมปรางค์ ไปนั้น ต่อมาก็คลอดออกมาเป็นชาย มีนามว่า “ เจ้าน้อย ” หรือ “ ท่านน้อย ” ก็คือ เจ้าพระยานคร (น้อย) รัฐบุรุษสำคัญท่านหนึ่ง ซึ่งมีความเข้มแข็งในราชการมาก ในสมัยรัชกาลที่ 3 นั่นเอง

เจ้าพระยานคร (น้อย) ผู้นี้ เป็นต้นสกุล ณ นคร ซึ่งเป็นเชื้อสายโดยตรงสายหนึ่งของสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี

รายที่ 2 พระราชทาน เจ้าหญิงยวน หรือจวน ให้แก่เจ้าพระยานครราชสีมา (ปิ่น) เรื่องเกิดขึ้นทำนองเดียวกับเจ้าพัฒน์กล่าวคือ เจ้าพระยานครราชสีมา (ปิ่น) ได้ไปราชการสงคราม คราวตีเวียงจันทน์ในปี 2321-2322 ซึ่งยังผลให้ได้ พระแก้วมรกต กลับคืนมาเป็นของไทยเราตามเดิมนั้น เจ้าพระยานครราชสีมา (ปิ่น) ปฏิบัติการรบองอาจกล้าหาญเป็นผลดีแก่ราชการเป็นอย่างมาก จึงเป็นที่โปรดปรานของสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีเป็นอย่างยิ่ง

แต่ในระหว่างที่ปฏิบัติการรบอยู่ที่เวียงจันทน์นั้นเอง ท่านผู้หญิงนครราชสีมาก็ได้ถึงอนิจกรรมลง ความทราบฝ่าละอองธุลีพระบาทสมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรีจึงได้โปรดพระราชทานเจ้าหญิงยวน หรือจวน ซึ่งเป็นธิดาอีกองค์หนึ่งของพระเจ้านครศรีธรรมราช ให้ไปเป็นภริยา เป็นบำเหน็จความชอบแก่เจ้าพระยานครราชสีมา (ปิ่น) ในราชการสงครามคราวนั้น

เรื่องก็เช่นเดียวกันกับกรณีเจ้าพัฒน์อีก กล่าวคือ เจ้าหญิงยวน หรือจวนนั้นได้รับราชการฝ่ายในเป็นบาทบริจาริกามาจนมีครรภ์อ่อนๆ แล้ว และเมื่อเจ้าพระยานครราชสีมา (ปิ่น) รับพระราชทานไป ก็เอาไปเป็นแม่เมือง มิได้ถือเอาเป็นภริยา ด้วยความคารวะในองค์สมเด็จพระเจ้ากรุงธนบุรี

ครรภ์ที่ติดเจ้าหญิงยวนไปนั้น ต่อมาก็ได้คลอดออกมาเป็นเจ้าชาย ราวปี พ.ศ.2323 เมื่อเจ้าพระยานครราชสีมา (ปิ่น) มีใบบอกเข้ามากราบบังคมทูล ก็โปรดพระราชทานเครื่องอิสริยยศอย่างพระองค์เจ้า และพระราชทานนามไปว่า “ ทองอินทร์ ” เมื่อเจริญวัยเติบใหญ่ขึ้นมา ก็ได้รับราชการอยู่ ณ เมืองนครราชสีมาจนกระทั่งได้เป็น เจ้าพระยากำแหงสงคราม รามภักดี อภัยพิริยะ ปรากรมพาหุ ผู้สำเร็จราชการเมืองนครราชสีมา หรือที่เรียกกันสั้นๆ ว่า “ เจ้าพระยานครราชสีมา ” ในสมัยรัชกาลที่ 3